മരണം_ഒരവസാനമോ_തുടക്കമോ

?

ഇത് മരണത്തിന്റെ ദാർശനികത പ്രതിഫലിപ്പിക്കുന്ന ഒരു ചിത്രമാണിത്. മഞ്ഞുമൂടിയ കൊക്കയുടെ അതിരിൽ ഏകാന്തമായി ഒരു മരം, അതിന്റെ ഇലകൾ ശാന്തമായി താഴേക്ക് പതിക്കുന്ന കാഴ്ച. മേഘങ്ങൾക്കിടയിലൂടെ ഒരു മൃദുവായ സ്വർണ്ണവെളിച്ചം ചിതറിയൊഴുകുന്നു, ജീവനും മരണവും തമ്മിലുള്ള പരിവർത്തനം സൂചിപ്പിച്ച്. ദൂരത്ത്, ഒരാൾ ശാന്തമായി നടക്കുമ്പോൾ, അവൻ പ്രകാശത്തോടൊപ്പം ലയിക്കുന്നു. ഈ കാഴ്ച മനസ്സിൽ ഒരു ശാന്തിയും ആലോചനയും ഉണർത്തുന്ന തരത്തിലാണ്... ഒരുപക്ഷെ മരണമെന്നതിനെ ഭയത്തിൽനിന്നു വേർപെടത്തി അനുഭൂതിദായകമാക്കുന്നൊരു ചിത്രം...

മരണം, മാനവചിന്തയുടെ അതിരുകൾ സന്ധിക്കുന്ന കേന്ദ്രബിന്ദുവാണ്. ജീവിതം എന്ന യാത്രയിൽ ഒരിക്കലെങ്കിലും അതു ആലോചിക്കാതെ ആരുമില്ല... അതിന്റെ അനന്തതയും അത്യന്തം സ്വകാര്യതയും മനുഷ്യനെ വിചാരത്തിന്റെയും ഭീതിയുടെയും അഗാധത്തിലേക്ക് തള്ളിവിടുന്നു. എന്നാൽ, മരണം അവസാനമാണോ, അതോ ഒരു പുതിയ തുടക്കമോ?... ഭയമോ, മോചനമോ?

പലരും മരണത്തെ ഭയക്കുന്നു. അത് അജ്ഞാതമാണെന്നതുകൊണ്ടോ, അതിനു ശേഷം എന്ത് സംഭവിക്കുമെന്ന സംശയമോ കൊണ്ടാണ്?

എന്നിരുന്നാലും, ചിലർ അതിനെ മോചനമായി കാണുന്നു ജീവിതത്തിന്റെ ബന്ധനങ്ങളിൽ നിന്ന്, വേദനകളിൽ നിന്ന് ഒരു വിടുതൽ.

ആദ്ധ്യാത്മികതയും, തത്ത്വചിന്തയും, സാംസ്കാരിക ആശയവിനിമയങ്ങളും ഇതിനെ വ്യത്യസ്ത രീതിയിലാണ് വിലയിരുത്തുന്നു.

മരണം, പ്രകൃതിയുടെ അനിവാര്യതയാണ്..!

ഒരു തൈ നട്ടുപിടിപ്പിക്കുമ്പോൾ അതിന് വളരേണ്ടത് പോലെ, ഒടുവിൽ ഉണങ്ങിയ തളിരുകൾ വീഴേണ്ടതും പ്രകൃതിയുടെ നിയമമാണ്. ജീവചരിത്രത്തിന്റെ വേരുകളിൽ മരണവും അടങ്ങിയിരിക്കുന്നു. നക്ഷത്രങ്ങൾ അസ്തമിക്കുമ്പോൾ പുതിയ ഗാലക്സികൾ ജനിക്കുന്നു; പഴയതിന്റെ അവശിഷ്ടങ്ങളിൽനിന്ന് പുതിയതിന്റെ ഉദയം. മനുഷ്യജീവിതവും തീർച്ചയായും ഇതേ നിയമത്തിനൊപ്പമാണ്.

മരണം ശരീരത്തിന്റെ അവസാനമാണെങ്കിലും ഓർമ്മകളുടെ അനശ്വരതയിൽ ജീവൻ തുടരുന്നു. ഓരോ മനുഷ്യനും മറ്റൊരാളുടെ ജീവിതത്തിൽ ഒരു കഥയാകുന്നു. ഇന്നോ, നാളെയോ, കാലത്തിനപ്പുറത്തോ നമ്മുടെ ഓർമ്മകളിൽ ജീവിക്കുന്നവരിൽ, അവരുടെ പ്രവൃത്തികളിൽ, അവരുടെ ആശയങ്ങളിൽ, ഒരു സൂക്ഷ്മനിർമ്മിതിയെന്നപോലെ. എത്ര വിചിത്രം അല്ലേ.?

മരണവും അതിരുകളും ഇല്ലാത്തതാകുമ്പോൾ

മരണം എത്ര മഹത്തായൊരു പ്രതിഭാസമായാലും, അത് അതിന്റെ അർത്ഥം ജീവിക്കുന്നവർക്കുള്ളതായിരിക്കും. അതിനിടയിൽ, അതിന്റെ സത്യസന്ധത മനസ്സിലാക്കുക എന്നത് ഒരാളുടെ ജീവിതമാനവീയത്വം നിർണ്ണയിക്കുന്ന ഘടകമായി മാറുന്നു.

അതിനാൽ, മരണം അവസാനമോ തുടക്കമോ എന്ന സംശയം ആഴത്തിൽ നോക്കുമ്പോൾ, അതിനെ ഒരവസാനമായി കാണുന്നതിന് പകരം, അതിന്‍റെ ആഴത്തിൽ അടങ്ങിയ പുതിയ തുടക്കങ്ങളെ ഇനിയെങ്കിലും ആലോചിക്കേണ്ടതില്ലേ?