ENTE BHRANTHUKAL (എന്റെ ഭ്രാന്തുകൾ)

#ഭയം അഗ്നിസ്ഫുടം ചെയ്ത അക്ഷരങ്ങൾ. ഗുഹാമുഖം വിട്ടിറങ്ങുന്നേയില്ല...? ഭയമാണുപോലും...! ഉദാത്തപദങ്ങളാകുവാനവ- വിശന്നലയുമ്പോൾ ഉത്തമ കവിവര്യന്മാരവയെ തച്ചുകൊന്നുവെന്നാകിലോ..?                #ശ്രീ

ഞാൻ മേലാളനല്ല എന്നെ അങ്ങിനെ വിളിക്കുകയുമരുത്.. എനിക്ക് ജാതിയില്ലെന്ന് പഠിപ്പിച്ചത് എന്റെ പിതാവാണ്.. എന്റെ പതിമൂന്നാമത്തെ വയസ്സിലാണെന്ന് തോന്നുന്നു  അച്ഛനത് പറഞ്ഞത്. നമുക്ക് ജാതിയില്ലെന്ന്. നമുക്ക് എന്നാൽ നമ്മുടെ കുടുംബത്തിന് എന്നാണ് സാരം. ശ്രീനാരായണഗുരു പറഞ്ഞിട്ടുണ്ടെങ്കിലും എനിക്ക് വേദമായി വേദ്യമായത് പിതാവിന്റെ ആഹ്വാനം തന്നെയാണ്. ഒരു മേലാള സമുദായത്തിൽ ജനിച്ചു എന്ന കുറവുനികത്താൻ മധ്യവർഗ്ഗവും വോട്ടുരാഷ്ട്രീയവും  കീഴാളർ എന്ന് നാമകരണം ചെയ്ത ഒരു സമുദായത്തിൽ നിന്നാണ് ഞാൻ വിവാഹം ചെയ്തത്.. എന്റെ മക്കൾ മേലാളരും കീഴാളനുമല്ലാതെ എന്റെ മക്കളായും നല്ല കുട്ടികളായും വളരുന്നു.... ഇതിവിടെ അടിവരയിട്ടു പറയാൻ കാരണം കുറച്ചുകാലമായി പല സുഹൃത്തുക്കളും(സുഹൃത്തെന്ന് ഞാൻ കരുതിയവർ) എന്നെ അവരുടെ ജാതിമതരാഷ്ട്രീയ ഗ്രൂപ്പുകളിലേക്ക് ക്ഷണിക്കയും എന്റെ അനുവാദമില്ലാതെ അവയിൽ ചേർത്തുവയ്ക്കയും ചെയ്യുന്നു. സാഹിത്യാതീതമായ ഒരു ഗ്രൂപ്പിനെയും ഞാനാഗ്രഹിക്കയോ ഇഷ്ടപ്പെടുകയോ ചെയ്യുന്നില്ല. #കേൾക്കുക എനിക്ക് ജാതിചിന്തയില്ല മതചിന്തയും.. എല്ലാ നല്ലമനുഷ്യരും എനിക്ക് ദേവസമന്മാരാണ്..  (ആൾ ദൈവങ്ങളല്ല) എന്റെ ക്ഷേത്രം എന്റെ കുടുംബവും..

#കാലചരമം കരിമേഘം കാഴ്ചമറച്ചൊരു- കൂരയതിൽ കൂനിയിരിപ്പായ്. പെരുവാതം കാലിലുടക്കി കണ്ണിണയിൽ കൂട്ടായ് തിമിരം. കൈവിരലുകൾ ചുരമാന്തലിനായ് കാൽവണ്ണകൾ തപ്പിയുഴിഞ്ഞു. നഖവിടവിൽ കുഴിനഖവടുവിൻ ചലമൂറി  പായനനഞ്ഞു. ചലപിലയായ് പൊഴിയുംമഴയുടെ സുഖതാളമൊരാസുരധ്വനിപോൽ നിഴലൊഴിയും മൂലയിലിന്നും പകൽതള്ളിയിരിപ്പൂകാലം പുതുശീലുകൾ പാടേതള്ളി പകലോനെ ശപിപ്പൂ കാലം. നിറസന്ധ്യകൾ പോയിമറഞ്ഞൊരു വഴിയേ മിഴി നോക്കയിരിക്കേ, ഇരുളിഴകൾ തീർത്തൊരുകമ്പള- മാരോ വന്നുയിരിൽ മൂടി നനവിരലാൽ തിരിയുമണച്ചൊരു- സുഖശയന ശയ്യചമച്ചു. മൃദുപദമായ് ചെവിയിൽ മൂളി സമയമിതായ് ശുഭനിദ്രയ്ക്കായ് സമയമിതാ മൃതിയാകുന്നു.                             ശ്രീ.

ഒടുവിലിരവിന്റെയന്ത്യത്തിലവനായി അധരമുദ്രയൊന്നേകിയി പകലിതാ പ്രിയതമായ് വന്നണയുന്നു ഭൂമിയിൽ പ്രിയയിവൾക്കുപേർ പകലെന്നതുത്തരം

#പാർത്ഥവിലാപങ്ങൾ ഉഗ്രാസ്ത്രങ്ങളൊഴിയാൻ  പെരുവിരലാലെന്റെ രഥചക്രങ്ങളെ മണ്ണിലാഴ്ത്തുവതെന്തിനോ.?  വീരസ്വർഗ്ഗമന്യമാക്കാനോ.. ചവിട്ടിപ്പൂഴ്ത്തിയ രഥമിനി വീണ്ടെടുപ്പുവതാര്.?  ധർമ്മാധർമ്മങ്ങളെ,  കാലം വേർതിരിക്കട്ടെ ഉള്ളു പൊളളുന്ന പൊള്ളയായ  ഉപദേശങ്ങൾ വേണ്ടെനിക്ക്.. എന്റെ മനസ്സാക്ഷി തിരിച്ചുതരുക.. കുതന്ത്രങ്ങളിലൂടെന്തുനേടുവാൻ . അരക്കില്ലങ്ങൾ മാത്രമോ.. നൂറ്റൊന്ന് കബന്ധങ്ങളാകിലും, സൂതശിരസ്സൊന്നുമാത്രമാകിലും കേഴുവതമ്മമാനസംമാത്രം താതതാപങ്ങളിലുലയുന്നു സ്വാർത്ഥസിംഹാസനങ്ങൾ. അരക്കില്ലങ്ങളിലെ മരക്കറ വെന്ത മണം മറക്കാം ഹസ്തിനത്തിൽ പ്രതിധ്വനികളെ  ചെകിടുപൊത്തിയൊഴിയാം എന്റെയാവനാഴിയൊഴിയട്ടെ ഗാണ്ഡീവഞാണഴിയട്ടെ തേർതിരിച്ചുവിടുക.. മണ്ണിനും പെണ്ണിനുമായെന്തിന്  തേർചക്രങ്ങളെ രുധിരമൂട്ടണം വാളുറയിലിടിനനുവദിക്കുക വീരസ്വർഗ്ഗം പ്രാപ്തമാകട്ടെ.                               #ശ്രീ.

  #കാറ്റടർന്നുവീഴുമ്പോൾ വീട്ടിലേക്കുള്ള വഴി മറന്നിട്ടില്ല.... ഇടവഴി, തഴുതാമയും പൂവാങ്കുരുന്നും കൈയേറിയിരിക്കുന്നു.. ആ സ്വാതന്ത്ര്യപ്രഖ്യാപനത്തെ  ചവിട്ടിമെതിക്കാനായില്ല..  മൺകല്ലടുക്കിത്തിരിച്ച കിണറ്റുവട്ടത്തിനരുകിൽ ഇലകളില്ലാതെ ഒരിലമുളച്ചിത്തണ്ട്,   ഉച്ചിയിലൊരു മഞ്ഞവാലൻതുമ്പിയെചൂടി പതുങ്ങിനിൽക്കുന്നു..! പിതൃക്കൾ ഉറങ്ങിയയിടത്ത് ചിലനിമിഷം മൗനമായി.. ആകാശംമുട്ടെ നീണ്ടുപോയൊരു കറിവേപ്പില, ചുവട്ടിലെത്തിയ പ്രിയതമയ്ക്ക് രണ്ടിലയടർത്താൻപോലുമാവാതെ  പ്രതിഷേധസൂചകമായി നിലകൊണ്ടു.  നിത്യവും അമ്മ ഇലനുള്ളിത്തലോടി വളരാൻ മടിച്ചുനിന്നതാണ് പണ്ട്.. മുകളിലേക്കൊന്നു മിഴികളുയർത്തി,  "നീയെന്ന ഓർക്കുന്നുണ്ടോ..?" ചോദിക്കുന്നുണ്ടാകുമത്,  ഒരമ്മവാക്കു പോലെ. ഉരക്കളത്തിലെ ചപ്പുചവറുകൾക്കിടയിൽ നിന്നൊരു ചാരസുന്ദരി ഇറങ്ങിവന്നു. അത് തന്റെ നീലക്കണ്ണുകളാൽ  സാകൂതമൊന്നു നോക്കി പിന്നെ മൻതാരയ്ക്കപ്പുറം മറഞ്ഞു. കൂടെനടന്നുകളിച്ച  സുറുമിയുടെ പിൻതലമുറയാവുമത് തീർച്ച. തീക്കണ്ണുകളും കുഞ്ഞിരോമങ്ങളും ഇല്ലാത്തതിനാലാവും നഗരക്കൂടുകളിലെ പഞ്ഞിമെത്തകളിൽ ചേക്കേറാനാവാതെ എന്നുമീ ഉരക്കളത്തെ ഭ്രമണം ചെയ്യുന്നത്. "നീയിതുവരെ എന്നെ ഗൗ