കൃഷ്ണപക്ഷം -22

കൃഷ്ണപക്ഷം

സർഗ്ഗം-22

#കൃഷ്ണാവതാരത്തിലെ_വേട്ടക്കാരൻ 

അത് ഒരു ചെറു ദൃശ്യമായി തോന്നുമെങ്കിലും, അതിന്റെ പിന്നിൽ കർമ്മചക്രത്തിന്റെ ആഴമുള്ള തത്വം നില്ക്കുന്നു.

ഇനി ആ വേടന്റെ പൂർവ്വജന്മകഥ നോക്കാം 

(കർമ്മചക്രത്തിന്റെ പൂർണ്ണവൃത്തം)

ത്രേതായുഗം അഥവാ രാമാവതാര കാലം.

അവിടെ കിഷ്കിന്തയുടെ വീരൻ — വാലി, വീര്യം കൊണ്ടും അഭിമാനം കൊണ്ടും തീ പോലെ ജ്വലിച്ചവൻ... സുഗ്രീവനോട് വൈരമായി, അവൻ പർവതശൃംഗങ്ങളെ വിറപ്പിച്ച് കാനനം വാണു.

സുഗ്രീവൻ ജീവനും ധർമ്മത്തിനുമായി അഭയം തേടി രാമനോട് വന്നു.

രാമൻ പറഞ്ഞു 

 “ധർമ്മത്തിനായി അദ്ധർമ്മത്തെ നശിപ്പിക്കേണ്ടതുണ്ട്.”

രാമൻ ഒളിവിൽ നിന്നു വാലിയെ അമ്പെയ്തുവീഴ്ത്തി

വാലി വീണു... വീണുകിടക്കുന്ന വാലി രാമനെ ദർശിച്ചു ചോദിച്ചു..

 “ധർമ്മപുരുഷാ, നീ മറവിൽ നിന്നെന്തിന്?...."

രാമൻ ശാന്തമായി മറുപടി നൽകി 

 “വാലി, നീ ധർമ്മം മറന്നിരിക്കുന്നു.

നീ സുഹൃത്തിന്റെ/സഹോദരന്റെ ഭാര്യയെ സ്വന്തമാക്കി,

നിന്റെ തേജസ് കർമ്മത്തിൽ മലിനമായി. ഈ അമ്പ് ശിക്ഷയല്ല — പരിഹാരമാണ് .”

വാലിയുടെ ആത്മാവിൽ ഒരു വലിയ മുറിവുണ്ടായി, അമ്പിനാലല്ല വിവേകത്താൽ..

അവൻ വീണു, പക്ഷേ ആത്മാവ് രാമനോട് ചോദിച്ചു 

 “എനിക്ക് ഈ വേദന തിരിച്ചറിയേണ്ടിവരുമോ,

മറ്റൊരു ജന്മത്തിൽ.”

രാമൻ പുഞ്ചിരിതൂകി... 

അങ്ങനെ അവന്റെ ആത്മാവ് ജാരവേടനായി ജനിച്ചു, ദ്വാരകയുടെ തീരത്തുള്ള ഒരു സാധാരണ മനുഷ്യനായി. വേദനയുടെ അവശിഷ്ടം അപ്പോഴും അവനിൽ ഉറങ്ങിക്കിടന്നു 

അവൻ അറിയാതെ തന്നെ,

അതു കർമ്മത്തിന്റെ മുള്ളായി വളർന്നു.

അവസാനയുഗം ആയപ്പോൾ

കൃഷ്ണൻ തന്റെ ലീലയുടെ അവസാനഘട്ടത്തിലായിരുന്നു.ജാരവേടൻ കാട്ടിലൂടെ നടന്നു, കണ്ണിൽ കണ്ടത് — മരത്തണലിൽ കിടക്കുന്ന ഒരു നീലവണ്ണമാർന്ന ഭാഗം..

കൃഷ്ണമൃഗം!.. അവനുറപ്പിച്ചു..

അവന്റെ അമ്പ് ലക്ഷ്യംകണ്ടു.. പക്ഷെ അതു കൃഷ്ണപാദമായിരുന്നു.. അത് കൃഷ്ണന്റെ പാദത്തിൽ പതിച്ചു.

അവൻ അടുക്കലെത്തി ഭയന്നുനിന്നു.. കൃഷ്ണൻ പുഞ്ചിരിച്ചു.

 “വേടാ, നീ വാലിയാണ് —

ആ പഴയൊരു മുറിവിന്റെ മറുപടി നീ തന്നെയാണ്.

ഞാൻ നിന്നെ ഒളിയമ്പാൽ വീഴ്ത്തിയതുപോലെ,

നീയും ഇന്നെന്റെ ശരീരം സ്പർശിച്ചു.

കർമ്മത്തിന്റെ വൃത്തം പൂർത്തിയായി.

ഇനി നീ മോചിതൻ പോകുക...."

വേടൻ കണ്ണുനീരോടെ നമിച്ചു. അവൻ പാപത്തിൽ നിന്നുമല്ല, വേദനയിൽ നിന്നുമാണ് മോചനം പ്രാപിച്ചത്.

വേട്ടക്കാരനും ദൈവവും —

രണ്ടു ദേഹങ്ങൾ മാത്രം, പക്ഷേ ഒരേ ആത്മയാത്രയുടെ രണ്ട് അറ്റങ്ങൾ.

“കർമ്മം പരസ്പരം നിറവേറ്റുമ്പോൾ

ദൈവവും മനുഷ്യനും ഒന്നാകും.”

സമാപനം

വേടൻ മരിച്ചില്ല..

അവൻ കൃഷ്ണന്റെ പാദങ്ങളിൽ ലയിച്ചു. വാലിയുടെ മുറിവും രാമന്റെ അമ്പും, ജാരന്റെ അമ്പും കൃഷ്ണന്റെ മുറിവും അവയൊക്കെ ചേർന്ന്, സൃഷ്ടിയും ലയവും ഒറ്റവൃത്തമായി തീർന്നു.

 “മരണമില്ല, മറവുമില്ല —

കർമ്മം മാത്രമാണ് ചക്രമായി തിരിയുന്നത്.”