കൃഷ്ണപക്ഷം 20

അർജുനവിഷാദയോഗവും_കൃഷ്ണോപദേശവും

കുരുക്ഷേത്രത്തിന്റെ പ്രഭാതം

സൂര്യൻ ഉദിച്ചില്ല അഗ്നിജ്വാലകളെപ്പോലെ യോദ്ധാക്കളുടെ കണ്ണുകളിലായിരുന്നു സൂര്യനും പ്രകാശവും.

കുരുക്ഷേത്രം വിറയ്ക്കുന്നു വജ്രംപോലെ മുഴങ്ങുന്ന കാഹളങ്ങൾ, ധർമ്മവും അധർമ്മവും മുഖാമുഖം.

പാണ്ഡവസൈന്യത്തിന്റെ മധ്യേ അർജുനൻ കൃഷ്ണനോടു പറഞ്ഞു:

“മധ്യേ തൗർ ദ്വാരകേയ! രഥം നയിച്ചുകൊൾക!” കൃഷ്ണൻ രഥം മുന്നോട്ടെടുത്തു, രണ്ടു പാളയങ്ങൾക്കിടയിൽ നിർത്തി.

അർജുനൻ നോക്കി മുഖങ്ങൾ പരിചിതം: ഭീഷ്മൻ, ദ്രോണൻ, കൃപാചാര്യൻ, സഹോദരന്മാർ, മാതുലൻമാർ, സുഹൃത്തുക്കൾ. അർജ്ജുനഹൃദയം വിങ്ങി.

ധനുസ്സ് കൈയിൽ നിന്നൊഴിഞ്ഞു. അവൻ മുട്ടുകുത്തി.

“കൃഷ്ണാ!” — അവൻ നിലവിളിച്ചു.

“ഇവരെയെങ്ങനെയാണ് ഞാൻ വധിക്കുക?

ഇവരിൽ ഗുരുക്കളും ബന്ധുക്കളുമുണ്ട്. വിജയം എനിക്കെന്ത് പ്രസക്തം? സാമ്രാജ്യം പോലും വേദനയായി തോന്നുന്നു. നീ പറഞ്ഞാലും, ധർമ്മം എവിടെ തുടങ്ങുന്നു?”

അവന്റെ കണ്ണുനനവിൽ

ഒരു മനുഷ്യന്റെ ആത്മാവിന്റെ പ്രകമ്പനം മുഴങ്ങി.

കൃഷ്ണന്റെ ദിവ്യസ്മിതനായി

കൃഷ്ണന്റെ മുഖത്ത് കരുണയും ദിവ്യതയും ചേർന്നു. അവൻ ശാന്തമായി പറഞ്ഞു:

> “അർജുന, നീ ദേഹത്തെപ്പറ്റി ദുഃഖിക്കുന്നു.

ദേഹം നശ്വരമെങ്കിലും ആത്മാവ് അനശ്വരമാണ്.

ആയുധം മുറിപ്പെടുത്താത്തത്, അഗ്നി ദഹിക്കാത്തത്, ജലം നനയ്കാത്തത് ആ ആത്മാവ് തന്നെയാണ് നിന്റെ യഥാർത്ഥ ‘ഞാൻ’.”

അർജുനൻ ആ വാക്കുകൾ കേട്ടു വിറപൂണ്ടു

കൃഷ്ണൻ തുടർന്നു:

> “നിനക്ക് ധർമ്മം യുദ്ധമാണെങ്കിൽ,

യുദ്ധം തന്നെ നിന്റെ കർമ്മമാകട്ടെ.

ഫലാശയമില്ലാതെ കർമ്മം ചെയ്യുക, അതാണ് യഥാർത്ഥ യോഗം.

ധർമ്മം ചെയ്യുക —

ഫലത്തിനായി അല്ല,

ആത്മസമർപ്പണത്തിനായി.”

അർജുനൻ കൈകുടഞ്ഞു ചോദിച്ചു:

“പക്ഷേ, എന്റെ മനസ്സ് ചഞ്ചലമാണ്, കൃഷ്ണാ!”

കൃഷ്ണൻ പറഞ്ഞു:

> “ചഞ്ചലതയില്ലാതെ മനസിനെ പരിശീലിപ്പിക്കുക.

ഭക്തിയോടെ എന്നിൽ ശരണം പ്രാപിക്കുക.

ഞാൻ തന്നെയാണ് സകലത്തിന്റെ അടിസ്ഥാനം.”

അർജുനൻ അപേക്ഷിച്ചു:

“നീയാണതെന്നറിയുന്നു എങ്കിലും നിന്റെ യഥാർത്ഥ രൂപം കാണാൻ ആഗ്രഹിക്കുന്നു.”

കൃഷ്ണൻ അവന് ദിവ്യദൃഷ്ടി നൽകി. അവൻ കണ്ടു —

കാലം മുഴുവനായി തുറന്ന ആകാശം, ദേവന്മാർ, ഗ്രഹങ്ങൾ, അനന്ത ലോകങ്ങൾ,

മഹാവിനാശത്തിന്റെ തീയും സൃഷ്ടിയുടെ കിരണവും എല്ലാം....

അർജുനൻ വിറകൊണ്ട് പറഞ്ഞു:

“കൃഷ്ണാ! ഞാൻ നമിക്കുന്നു.

നീയാണ് പരം സത്യം, പരമാത്മാവ്.”

കൃഷ്ണൻ പുഞ്ചിരിച്ചു:

> “ഇപ്പോൾ നീ എഴുന്നേൽക്കുക, ധനഞ്ജയാ! നിന്റെ സംശയം നീങ്ങി.

ധർമ്മത്തിനായി യുദ്ധം ചെയ്യുക. ഞാൻ നിന്നോടൊപ്പമുണ്ട്.”

അർജുനൻ രഥത്തിൽ എഴുന്നേറ്റു,

കൈകളിൽ ധനുസ്സും,

മനസ്സിൽ ദിവ്യവിശ്വാസവും.

വിഷാദം അവസാനിച്ചു —

ധർമ്മം ഉണർന്നു.

🌿. വിഷാദം — മനുഷ്യാവസ്ഥയുടെ പ്രതിനിധി

അർജുനന്റെ വിഷാദം ഒരു യുദ്ധമേഖലയിലല്ല, മനുഷ്യഹൃദയത്തിലെ യുദ്ധമേഖലയിലാണ്.

അവൻ യുദ്ധം ചെയ്യാനുള്ള അവകാശബോധത്തെയും കരുണയെയും തമ്മിൽ പൊരുത്തപ്പെടുത്താനാകാതെ തളരുന്നു.

ഇതാണ് “അർജുനവിഷാദയോഗം” — ദുഃഖം തന്നെ ആത്മബോധത്തിലേക്കുള്ള പ്രഥമപടിയായി മാറുന്ന സ്ഥിതിവിശേഷം.

> “അവന്റെ കണ്ണുനനവിൽ

ഒരു മനുഷ്യന്റെ ആത്മാവിന്റെ പ്രകമ്പനം മുഴങ്ങി.”

ഈ വരി അതിന്റെ ഏറ്റവും സൂക്ഷ്മമായ മാനസികത പ്രതിഫലിപ്പിക്കുന്നു.

🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏🙏