കൃഷ്ണപക്ഷം സർഗ്ഗം 8

 

സർഗ്ഗം 8

#ഗോപികാവിരഹം

രാസക്രീഡയുടെ ഉല്ലാസം കഴിഞ്ഞ്,

ഒരു നിമിഷം 

ഗോവിന്ദൻ

അപ്രത്യക്ഷനായി.. വംശിനാദം

ശാന്തമായി. ചന്ദ്രിക പോലും

മങ്ങിയുപോലെ.. ഗോപികകളുടെ ഹൃദയങ്ങൾ

ശൂന്യതയാൽ നിറഞ്ഞു.. ഞൊടിയിട അവരിൽ വിരഹത്തിന്റെ വേദന തിങ്ങി..

“കണ്ണാ...!”

എന്ന് വിളിച്ചു

ഓരോന്നും ഓടിപ്പോയിനോക്കി, കാടിന്റെ വഴികളിൽ, യമുനയുടെ കരകളിൽ, വൃക്ഷച്ചായകളിൽ

അവനെ തേടിയലഞ്ഞു...

പൂക്കളോട് ചോദിച്ചു:. നിന്റെ പുഞ്ചിരിയിൽ കണ്ണനുണ്ടോ..?

നദിയോട് ചോദിച്ചു:

“നിന്റെ തരംഗങ്ങളിൽ

കണ്ണന്റെ പ്രതിബിംബം

ഒളിച്ചിരിക്കുമോ?” വായുവിനോട് ചോദിച്ചു:

“നിന്റെ സുഗന്ധത്തിൽ

അവന്റെ വാസനയില്ലേ?”

ചിലർ 

കൃഷ്ണനെ കണ്ടുവെന്ന് വിചാരിച്ചു,

അവൻ ചാരെയുണ്ടെന്ന ഭാവത്തിൽ 

സ്വയം അഭിനയിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു...

ചിലർ —

അവന്റെ ചിരി കേൾക്കുന്നുവെന്ന്

അനുഭവിച്ചു, തങ്ങളുടെ കൈകൾ

വിരൽച്ചൂണ്ടി പിടിച്ചു. വിരഹത്തിന്റെ മയക്കം

ഭ്രാന്തുപോലെ അവരെ മുഴുവൻ പിടിച്ചുലച്ചു.. അവരെല്ലാം ഒരു മോഹാലസ്യത്തിന്റെ പിടിയിലമർന്നു...

സ്നേഹത്തിന്റെ സത്യസാക്ഷാത്കാരമായ കണ്ണൻ അവരിൽ ലയിച്ചുപോയിരുന്നു...

അവസാനം അവർ അറിഞ്ഞു:

കണ്ണൻ

പുറത്ത് കാണാൻ ഉള്ളവനല്ല,

ഹൃദയത്തിൽ

അനുഭവിക്കാനുള്ളവൻ. വിരഹം തന്നെയാണ്

സ്നേഹത്തിന്റെ പരമാവധി.

കാരണം, വിരഹത്തിൽ പോലും കണ്ണൻ അവരിൽ ജീവനെ നിറച്ചു.

“മാധവാ!

നീ വരുമോ, വരില്ലയോ,

അത് ഞങ്ങൾ ചോദിക്കുന്നില്ല.

പക്ഷേ —

നിന്റെ സ്മരണം

ഒരുനിമിഷം പോലും

ഞങ്ങളെ വിട്ടുപോകാതിരിക്കട്ടെ.

നിന്റെ വിരഹം പോലും

ഞങ്ങൾക്ക്

അമൃതമാണ്.”.. ഗോപസ്ത്രീകൾ സ്തുതിച്ചുകൊണ്ടിരുന്നു..

അവരുടെ കണ്ണീരിൽ

യമുന നിറഞ്ഞു.

അവരുടെ ഹൃദയത്തിൽ നിന്ന് വിരഹദുഖം അണപൊട്ടിയൊഴുകി

പക്ഷേ ആ വിരഹം —

ദുഃഖമല്ല,

അത് പരമാനന്ദം തന്നെയായിരുന്നു.

കാരണം,

കണ്ണനെ കാണാതിരിക്കുമ്പോഴും 

കണ്ണനെ അവർ അനുഭവിച്ചു.. 

🙏🙏🙏🙏

#ഉപനിഷത്തുകൾ_പറയുന്നത്:

“സർവം ഖല്വിദം ബ്രഹ്മ” — എല്ലാം ബ്രഹ്മമാണ്.

“യോ വൈ ഭൂമാ തത് സുഖം” — അനന്തത്തിൽ മാത്രമേ യഥാർത്ഥാനന്ദം ഉണ്ടാവൂ.

ഗോപികമാർക്ക് കണ്ണനെ നഷ്ടപ്പെട്ടപ്പോഴുണ്ടായ വിരഹം,

👉 “പരിമിതമായ അനുഭവം” വിട്ട് അനന്തമായ അനുഭവത്തിലേക്ക് അവരെ നയിച്ചു.

അവർ തിരിച്ചറിഞ്ഞു:

കണ്ണൻ പുറത്തുള്ള മനുഷ്യരൂപമല്ല,

അവൻ ആത്മാനുഭവത്തിൽ ജീവിക്കുന്ന അന്തർസാക്ഷിയാണ്.

ഇതു തന്നെയാണ് #ചാന്ദോഗ്യോപനിഷത്ത് പറയുന്ന “തത്വമസി” എന്ന മഹാവാക്യം:

> “നീ തന്നെയാണ് അവൻ” — ഗോപികമാരുടെ തിരിച്ചറിവ്.

#ഭക്തിവേദാന്തത്തിൽ

 #മാധ്വാചാര്യൻ – ദ്വൈതം

മാധ്വൻ പറയുന്നത്: ജീവും ബ്രഹ്മവും ഒരിക്കലും ഒന്നാകില്ല.

ജീവിഭവത്തിൽ സദാ ദൈവവിരഹം ഉണ്ടായിരിക്കും.

ഗോപികാവിരഹം = ദൈവത്തെ നേരിട്ട് കാണാനാകാത്ത ശാശ്വത ഭക്തിസ്ഥിതി.

👉 അതുകൊണ്ടാണ് ഭക്തി, നിത്യവിരഹത്തിൽ പോലും ആനന്ദം കണ്ടെത്തുന്നത്.

 #രാമാനുജാചാര്യൻ – വിശിഷ്ടാദ്വൈതം

രാമാനുജൻ പറയുന്നു:

ജീവും ബ്രഹ്മവും വേർതിരിഞ്ഞിരുന്നാലും,

ജീവിഭവം ബ്രഹ്മത്തിന്റെ ഭാഗമാണ്.

ഗോപികമാർ കണ്ണനെ തേടിയപ്പോൾ,

👉 അവരുടെ ഹൃദയം തന്നെ കൃഷ്ണത്തിന്റെ ഭവനമായി മാറി.

വിരഹം = സ്നേഹബന്ധത്തിന്റെ പൂർത്തീകരണം.

#ചൈതന്യമഹാപ്രഭു – അചിന്ത്യഭേദാഭേദം

ചൈതന്യൻ പ്രത്യേകിച്ച് ഗോപികാഭാവത്തെ പരമഭക്തിയുടെ മാതൃകയായി കണക്കാക്കി.

അദ്ദേഹം പറയുന്നു:

ഭഗവാനോടുള്ള “വിരഹാനുഭവം” തന്നെയാണ് *“പരകീയ ഭാവഭക്തി”*യുടെ ഉച്ചസ്ഥാനം. കണ്ണനെ കാണാതെ ഉള്ള വേദനയും അതിനിടയിൽ കണ്ണന്റെ സ്മരണയും ഒരുമിച്ചുള്ള അനുഭവം തന്നെയാണ് ആത്മീയ പരമാനന്ദം.

👉 അതുകൊണ്ടാണ് ചൈതന്യൻ ഗോപികാവിരഹത്തെ “പരമരഹസ്യമായ ഭക്തിരസത്തിന്റെ ഹൃദയം” എന്ന് വിളിച്ചത്.

#വിരഹത്തിന്റെ_ദാർശനിക_സ്ഥാനം

#അദ്വൈതം (ശ്രീശങ്കരൻ):

വിരഹം അവസാനിക്കുന്ന സ്ഥിതിയിലാണ് പരമാനുഭവം. “അഹം ബ്രഹ്മാസ്മി” എന്നു തിരിച്ചറിഞ്ഞാൽ വേർതിരിവില്ല.

ഗോപികാവിരഹം അദ്വൈതത്തിൽ മായികമായൊരു വഴിത്തിരിവ് മാത്രമാകും.

#ഭക്തിവേദാന്തം:

വിരഹം തന്നെ ദൈവാനുഭവത്തിന്റെ പരമരൂപം.

കാരണം, വിരഹത്തിൽ മാത്രം സ്മരണയുടെ നിത്യസാന്നിധ്യം നിലകൊള്ളുന്നു.

---

ഉപനിഷത്തുകൾ പറയുന്നത്: ദൈവം അന്തര്യാമിയായ ആത്മൻ. ഭക്തിവേദാന്തം പറയുന്നത്: ദൈവം സ്നേഹത്തിന്റെ പരമപ്രത്യക്ഷം.

ഗോപികാവിരഹം പറയുന്നത്: ദൈവത്തെ കാണാതിരുന്നാലും,

👉 അവൻ സ്മരണയായി, പ്രണയമായി, അന്തർസാന്നിധ്യമായി നിറഞ്ഞുനിൽക്കുന്നു.

അതുകൊണ്ടാണ് വിരഹം തന്നെ ഭക്തിയുടെ പരമാനന്ദം എന്ന് ആചാര്യപക്ഷം.