കൃഷ്ണപക്ഷം

സർഗ്ഗം. 3

അർദ്ധരാത്രി —

മേഘങ്ങൾ നിറഞ്ഞു നിൽക്കുന്ന ആകാശം,

വെയിൽ കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത

കാർഗൃഹത്തിന്റെ വാതിൽപ്പടികൾ

സ്വയം തുറന്നു നിന്നു.

വസുദേവൻ

ചങ്ങലകളിൽ നിന്നു മോചിതനായ്,

ദിവ്യശിശുവിനെ

മൃദുലമായി കരകളിൽ ചേർത്ത്

പുറപ്പെട്ടു.

കൈയിൽ കൃഷ്ണനെ എടുത്തപ്പോൾ

ശിശുവിന്റെ മുഖത്ത്

ചന്ദ്രപ്രകാശം തെളിഞ്ഞു,

തുടിച്ചുപോകുന്ന ഹൃദയത്തിൽ

ധൈര്യത്തിന്റെ സംഗീതം

മുഴങ്ങിത്തുടങ്ങി.

വസുദേവന്റെ ചിന്തകൾ അല്പനാഴികകൾക്കു പിന്നിലേക്ക് പറന്നു.. 

അന്നും പതിവുപോലെ ദേവകി തന്റെ മടിയിൽ തലവച്ചുറങ്ങി.. അവൾ പൂർണ്ണഗർഭിണി ആയശേഷം തന്റെ വിലങ്ങുകൾ കൂട്ടുകയായിരുന്നു.. പതിവായുള്ള പാദബന്ധനത്തിനു പുറമെ ഇരുകരങ്ങളും ചങ്ങലകളാൽ ബന്ധിച്ച് മുകളിലേക്ക് കെട്ടി... വേദനയാൽ പുളയുന്നവളെ ഒന്നു തലോടാൻ പോലുമാകാതെ...

ഇടയ്ക്കിടെ കാരാഗ്രഹപാലകർ ഊഴംവച്ച് വന്നുനോക്കുന്നുണ്ടായിരുന്നു.. അവൾ കുഞ്ഞിന് ജന്മം നൽകിയോ എന്ന്..  

മഥുരയിലെ ഇരുണ്ട കാർഗൃഹം ഇരുളിലമർന്നുകിടന്നു.. 

കല്ലുകൊണ്ടു മൂടിയ മതിലുകൾ,

കടുത്ത കൊടുംചൂടും തണുപ്പും,

ചങ്ങലകളുടെ ശബ്ദം മാത്രം

നിശ്ശബ്ദതയെ തുളച്ചുകയറുന്ന

ഒരു മരണഗൃഹം.പെട്ടെന്ന് എവിടെനിന്നോ നൂഴ്ന്നുകയറിയൊരു കാറ്റ് കാരാഗൃഹത്തിന്റെ ഇടനാഴിയിലെ എണ്ണവിളക്കുകളെ ഊതികെടുത്തി, കാരാഗൃഹപാലകരെ തഴുകി ഗാഡനിദ്രയിലാഴ്ത്തി..

ദേവകി— പ്രസവവേദനകളാൽ

കണ്ണുനീരിൽ കുതിർന്നു.. അതിലും ഭീകരമായി ദേവകിയും വസുദേവനും അന്തരാളത്തിലെരിഞ്ഞ തീയിൽ വെന്തുതുടങ്ങി.. ഇത് എട്ടാമതു കുഞ്ഞാണ്.. കംസാന്തകന്റെ വരവ് ഈ രാത്രി സുനിശ്ചിതം..

എഴു പുത്രന്മാരെ

കംസന്റെ വാളിന് നഷ്ടപ്പെട്ട

കദനഭാരത്തിൽ അവർ വിറച്ചു നിന്നു.

വസുദേവൻ—

ചങ്ങലകളാൽ ബന്ധിക്കപ്പെട്ടും

ധൈര്യത്തിന്റെ കണ്ണുകളാൽ

ഭാര്യയെ ആശ്വസിപ്പിച്ചും

പ്രതീക്ഷയുടെ തീരത്ത് പിടിച്ചുനിന്നു.

അപ്പോൾ—

അർദ്ധരാത്രിയുടെ

ഗൂഢനിശ്ശബ്ദതയിൽ

ഒരു ദിവ്യപ്രകാശം ആ കാരാഗൃഹത്തിന്റെ വായുവറകളിലൂടെ ഉള്ളിലേക്ക് പതിച്ചു... അതു ദേവകിയുടെ ഗർഭത്തിൽ വന്നു ലയിക്കുകയും തത്ക്ഷണം ദേവകി ഒരു ആൺകുഞ്ഞിനുകൂടി ജന്മം നൽകി...

നീലമേഘവർണ്ണമുള്ള

ആ ദിവ്യശിശുവിന്റെ

ചെറിയ അധരങ്ങളിൽ

മന്ദഹാസം വിരിഞ്ഞു.

നാഭിയിൽ താമരപുഷ്പം പോലെ

ലോകസൃഷ്ടിയുടെ രഹസ്യം തെളിഞ്ഞു.

കൈയിൽ ശംഖം, ചക്രം, ഗദ, പദ്മം—

ഒരു നിമിഷം ദിവ്യരൂപത്തിൽ

പ്രത്യക്ഷമായ കുഞ്ഞു 

പിന്നെ ബാലരൂപത്തിൽ

ശാന്തമായി കിടന്നു.

ദേവകിയും വസുദേവനും

ഭയവും സ്നേഹവും കലർന്ന കണ്ണുനീരോടെ

ആ ദിവ്യശിശുവിനെ നോക്കി വിറച്ചു.

അപ്പോൾ മൃദുവായ സംഗീതമായി ഒരു ശബ്ദം 

അവരിലേക്കൊഴുകിയെത്തി..

“പുണ്യാത്മാക്കളേ

ഞാൻ നിങ്ങളുടെ മകൻ മാത്രമല്ല ,

ലോകത്തിന്റെ രക്ഷകനാണ്.

ഭയപ്പെടേണ്ട.

എന്നെ ഗോകുലത്തിലെ

നന്ദഗോപന്റെയും യശോദയുടെയും

വീട്ടിൽ എത്തിക്കൂ.

അവിടെ ഞാൻ വളരും.

മാതാവേ നീ ലോകത്തെ രക്ഷിച്ചവൾ

എന്ന് ഓർക്കപ്പെടും.”

ആ ക്ഷണം അത്ഭുതം സംഭവിച്ചു..

ജയിലിന്റെ വാതിലുകൾ

സ്വയം തുറന്നു.

ചങ്ങലകൾ പൊട്ടി വീണു.

ഒരു പ്രേരണയാലെന്നപോലെ വസുദേവൻ ആ കുഞ്ഞിനെ വാരിയെടുത്തു തുറന്നുകിടന്ന വാതിലുകൾ കടന്ന് യമുനാതീരം നോക്കി യാത്രതുടങ്ങി.. ഗർഭാലസ്യത്തെക്കാൾ ഈശ്വരദർശനാനുഭൂതിയുടെ നിറവിൽ ദേവകി മയങ്ങിക്കിടന്നു...

യമുനാനദിയുടെ ഓളങ്ങളാണ് വസുദേവനെ ചിന്തയിൽനിന്നുണർത്തിയത്

യമുന ആ രാത്രിയും പ്രളയവേഗത്തിൽ

ഒഴുകുനനു...

വസുദേവന്റെ കാൽ

നദിയിലേക്കു കടന്നപ്പോൾ—

അദ്ഭുതം!

നദിയുടെ ഒഴുക്ക്

അവനുവേണ്ടി നിശ്ചലമായി നദിയെ രണ്ടായിപകുത്ത് വസുദേവനായൊരു പാതതെളിഞ്ഞു..

ജലതരംഗങ്ങൾ

പിരിഞ്ഞൊഴിഞ്ഞു

ഒരു പാലംപോലെ,.. പ്രകൃതി സന്തോഷാധിക്യത്തിൽ മഴപോഴിച്ചു.. അപ്പോൾ—

നാഗരാജാവായ ആദിശേഷൻ

ആകാശത്തിൽ നിന്നും ഇറങ്ങി,

വലിയ ഫണങ്ങളാൽ

ശിശുവിനു കുടചൂടി

മഴത്തുള്ളികൾ

അവനെ സ്പർശിക്കാതെയാക്കി.

വസുദേവൻ

ആ അത്ഭുതസംരക്ഷണത്തിന്റെ നടുവിൽ

ധൈര്യത്തോടെ നടന്നു—

ഒരു ലക്ഷ്യം മാത്രം മുന്നിൽ:

ഗോകുലം.

യമുനാനദി കടന്നപ്പോൾ

വസുദേവൻ എത്തിയത്

നന്ദന്റെ ഭവനത്തിലെ

ശാന്തമായ അന്തരീക്ഷത്തിലേക്ക്.

അവിടെ—

യശോദ,

പ്രസവവേദനകളാൽ ക്ഷീണിച്ചു

ഒരു പെൺകുഞ്ഞിനെ പ്രസവിച്ച്

ഗാഢനിദ്രയിൽ ലയിക്കുന്നു..

വസുദേവൻ

ദിവ്യശിശുവിനെ

മൃദുവായി അവളുടെ മടിയിൽ വെച്ചു.

യശോദയുടെ മടിയിൽ

കൃഷ്ണൻ ശാന്തമായി ഉറങ്ങി.

വസുദേവൻ

യശോദയുടെ കുഞ്ഞിനെ എടുത്ത്

വേഗത്തിൽ മടങ്ങി.

ജയിലിലെത്തിയപ്പോൾ—

വാതിലുകൾ വീണ്ടും

സ്വയം അടഞ്ഞു,

ചങ്ങലകൾ വീണ്ടും

കെട്ടുപിണഞ്ഞു.. ദീപങ്ങൾ തെളിഞ്ഞു.. പുലരി തുടുത്തുവന്നു.. മയക്കംവിട്ടെത്തിയ കാവല്ക്കാർ കണ്ടു ദേവകി ഒരു കുഞ്ഞിനെ പ്രസവിച്ചിരിക്കുന്നു... 

പുലരിയുടെ വെളിച്ചത്തിൽ

കംസൻ അറിഞ്ഞത്

ദേവകി പ്രസവിച്ചത്

ഒരു പെൺകുഞ്ഞിനെയെന്ന്..

എങ്കിലും അയാളിലെ ഭയം ആ കുഞ്ഞിനെയും വെറുതെ വിട്ടില്ല.. അതിന്റെ ഇരുകാലുകളിൽ തൂക്കിയെടുത്ത് കാരാഗൃഹഭിത്തിയിലടിക്കാനാഞ്ഞതാണ് പക്ഷെ അത്ഭുതമായി ആ കുഞ്ഞ് അയാളിൽനിന്ന് മുക്തയായി ആകാശത്തേയ്ക്കുയർന്ന്.. പിന്നെ കംസനോട് ആക്രോശിച്ചു...

ദുരാചാരിയായ കംസാ.. പരാക്രമം കേവലം ശിശുവും പെണ്ണുമായ എന്നോടല്ല വേണ്ടത്.. നിന്നെ വധിക്കാനുള്ളവൻ ഉദയം ചെയ്തുകഴിഞ്ഞു.. ഓർക്കുക.." പിന്നെ ആ കുഞ്ഞ് മറഞ്ഞുപോയി..

കംസന്റെ ഹൃദയം

ഭയത്താൽ വിറച്ചു...

ഭയം ഭ്രാന്തനാക്കിയ കംസൻ വസുദേവ-ദേവകിമാർക്ക് ശിഷ്ടായുഷ്കാലംകൂടി കാരാഗൃഹം വിധിച്ച് അട്ടഹസിച്ചു..

തന്റെ കുഞ്ഞിളം പാദങ്ങൾ ചലിപ്പിച്ച് പുഞ്ചിരിക്ക് നന്ദഗോപനും യശോദയ്ക്കും പൊന്നൊമനയായി കണ്ണൻ ഗോകുലത്തിൽ വളരാനാരംഭിച്ചു... അവതാരലക്ഷ്യത്തിന് കാലംനോക്കി.

 ✨

കൃഷ്ണജനനത്തിന്റെ അവതാരഘട്ടത്തെ അത്യന്തം കവിതാത്മകവും ആഖ്യാനാത്മകവും ആയി അവതരിപ്പിക്കുന്നു. ഇതിനെ ദാർശനികമായി വിശകലനം ചെയ്താൽ:

1. കാരാഗൃഹം — മനുഷ്യജീവിതത്തിന്റെ പ്രതീകം കാരാഗൃഹം മനുഷ്യന്റെ ശരീരമോ ലോകജീവിതമോ ആയി കാണാം. ഇരുട്ട്, ചങ്ങലകൾ, കാവൽക്കാരുടെ ക്രൂരനോട്ടം — ഇവയെല്ലാം ദുഃഖങ്ങളും കർമബന്ധനങ്ങളും സൂചിപ്പിക്കുന്നു. “വെയിൽ കണ്ടിട്ടില്ലാത്ത കാർഗൃഹത്തിന്റെ വാതിൽപ്പടികൾ” എന്നു പറയുന്നത്, ആത്മാവിന്റെ ഉള്ളിലെ പ്രകാശം പുറത്തുകാണാത്ത അവസ്ഥയാണ്.

2. ദേവകിയും വസുദേവനും — ആത്മാവിന്റെ ദ്വന്ദ്വം

വസുദേവൻ ധൈര്യവും പ്രതീക്ഷയും നിറഞ്ഞ “പുരുഷത്വം” (ചൈതന്യം). ദേവകി വേദനയിലും കരളിളക്കത്തിലും കഴിയുന്ന “പ്രകൃതി” (ജീവന്റെ ആവരണം)യുമാണ്. ഇവരുടെ കൂട്ടായ്മയിൽ നിന്ന് ജനിക്കുന്നതാണ് “ദിവ്യശിശുവാണ്” — ആത്മബോധം.

3. ദിവ്യശിശു — ആത്മീയബോധത്തിന്റെ ജനനം “നീലമേഘവർണ്ണം, നാലു ആയുധങ്ങൾ, പിന്നെ ബാലരൂപം”— ദൈവം ആദ്യം അനന്തവിശ്വത്തിന്റെ സങ്കൽപമായി പ്രത്യക്ഷപ്പെട്ടു പിന്നെ ലാളിത്യത്തിൽ “കുഞ്ഞായി” മാറുന്നു. ദിവ്യശക്തി മനുഷ്യജീവിതത്തിൽ ഇടപെടുമ്പോൾ ആദ്യം ഭയാനകമായും, പിന്നെ മനസ്സിലാവുന്ന രീതിയിലും എത്തുന്നതാണ് സൂചന.

4. ജയിലിന്റെ വാതിലുകൾ തുറക്കൽ — മോക്ഷത്തിന്റെ പ്രതീകം “വാതിലുകൾ സ്വയം തുറന്നു, ചങ്ങലകൾ പൊട്ടി” — സത്യബോധം ഉണരുമ്പോൾ ലോകത്തിന്റെ ബന്ധനങ്ങൾ ഒടുങ്ങും. ആത്മബോധം വന്നാൽ, പുറം സാഹചര്യങ്ങൾ പോലും വഴങ്ങിത്തുടങ്ങും എന്നതാണ് ഇതിലെ സൂചന.

5. യമുനാനദിയും ആദിശേഷനും — പ്രകൃതിയുടെ സഹകരണം

പ്രളയമായൊഴുകുന്ന യമുന, ജീവിതത്തിലെ ഭയാനക സാഹചര്യങ്ങളെയും തടസ്സങ്ങളെയും പ്രതിനിധാനം ചെയ്യുന്നു.

 ദിവ്യശിശുവിനുവേണ്ടി യമുന രണ്ടു ഭാഗമായപ്പോൾ, അത് ആത്മീയ ലക്ഷ്യത്തിനായി പ്രപഞ്ചം തന്നെ വഴിയൊരുക്കുന്നു എന്നുള്ള അടയാളം.

 ആദിശേഷൻ (കുടചൂടുന്ന പാമ്പ്) ദൈവസന്നിധിയുടെ സംരക്ഷണവും അനന്തതയും സൂചിപ്പിക്കുന്നു.

6. യശോദ-നന്ദന്റെ വീട് — സാധാരണ ജീവിതത്തിലെ ദൈവാനുഭവം രാജധാനിയിലെ ഇരുണ്ട കാരാഗൃഹം വിട്ട്, കുഞ്ഞ് ഒരു സാധാരണ ഗോപാലകുടുംബത്തിൽ എത്തുന്നു. ദൈവം വലിയ കൊട്ടാരങ്ങളിലും സമ്പത്തുകളിലും അല്ല, ലാളിത്യത്തിൽ, ഗ്രാമജീവിതത്തിലും, അമ്മയുടെ മടിയിലും ജീവിക്കുന്നു എന്നതാണിവിടെ സാരം.

7. പെൺകുഞ്ഞിന്റെ ആകാശാരോഹണം — ‘മായ’

യശോദയുടെ മകൾ യോഗമായയായി ആകാശത്തിലേക്ക് ഉയരുന്നു. അവളുടെ വാക്കുകൾ: “നിന്നെ കൊല്ലാൻ ഒരുവൻ ജനിച്ചു കഴിഞ്ഞു” — ഇതിൽ ഒരു വലിയ തത്വമുണ്ട്: ദുരാത്മാക്കൾക്ക് ഭയം ഉള്ളിലെ ഭ്രമമാണ്; സത്യം വന്നുകഴിഞ്ഞാൽ അവർ വിറച്ചു പോകും. 

8. കംസൻ — മനസ്സിലെ അഹങ്കാരം ഏഴു കുഞ്ഞുങ്ങളെ കൊല്ലുന്ന കംസൻ, ജീവിതത്തിലെ അജ്ഞാനം, ഭയം, അഹങ്കാരം എന്നിവയുടെ പ്രതീകം. എട്ടാമത്തെ കുട്ടിയെ — ആത്മീയബോധത്തെ — കൊല്ലാൻ കഴിയുന്നില്ല. കാരണം: ആത്മീയസത്യം അമൃതമാണ്, അത് ഒരിക്കലും നശിക്കില്ല.

9. ദാർശനിക സന്ദേശം

ജീവിതം ഒരു ഇരുണ്ട കാരാഗൃഹം പോലെ തോന്നുമ്പോഴും, ദിവ്യബോധം (കൃഷ്ണൻ) ജനിക്കാനിരിക്കുകയാണ്.

ആത്മാവിന്റെ ജനനം വന്നാൽ, പ്രകൃതിയുടെ എല്ലാ തടസ്സങ്ങളും മാറും, ബന്ധനങ്ങൾ അറ്റും.

ദൈവം എപ്പോഴും ലാളിത്യത്തിലും കരുണയിലും പ്രത്യക്ഷപ്പെടുന്നു.

അനന്തമായ ഭയം വിതയ്ക്കുന്ന അഹങ്കാരത്തിന്റെ സാമ്രാജ്യം, ഒടുവിൽ സത്യത്തിന്റെ മുന്നിൽ വീഴുകയും വിറയ്ക്കുകയും ചെയ്യും.

👉 അതായത്, കൃഷ്ണജനനം വെറും ചരിത്രകഥയോ പുരാണം മാത്രമല്ല, മനുഷ്യഹൃദയത്തിൽ ദിവ്യബോധം ജനിക്കുന്ന നിമിഷത്തിന്റെ ഉപമയാണ്.

  Sreekumar Sree.