കൃഷ്ണപക്ഷം

 

സർഗ്ഗം 1 : 

ഭൂമിയുടെഭാരഹരണം

അവസാനമില്ലാത്ത ദുർബലതയുടെ

ഓളങ്ങൾകൊണ്ടു നടുങ്ങി ഭൂമി,

ധർമ്മം ചോരുന്നു, അധർമ്മം വളർന്നു,

രക്തംകുടിച്ചു വളർന്ന

കിരാതാധിപന്മാരുടെ കൊടുംക്രൂരത

കാറ്റുപോലെ പടർന്നു. ഭൂമി

ഗൗരവഭാരങ്ങൾ സഹിക്കാനാകാതെ

ഗോവത്സവേഷം കെട്ടി

ദേവന്മാരുടെ ലോകത്തേക്ക്

കരഞ്ഞുയർന്നു.

“ദേവാദിദേവകളെ!

ജന്മാവസാനം മറന്നുപോയ

ധർമ്മത്തിന്റെ തീർത്ഥം—

പാതാളത്തിലേക്കൊഴുകുന്നു

അധർമ്മത്തിന്റെ കരിമേഘങ്ങൾ

അഴുകാത്ത ഇരുട്ടായ്

മനുഷ്യഹൃദയങ്ങളെ വിഴുങ്ങുന്നു.

എനിക്കിതു താങ്ങാനാവുന്നില്ല ഈ കനത്ത ഭാരം!”

ദൈവ സിംഹാസനങ്ങൾക്കു മുമ്പിൽ

ഭൂമി കരഞ്ഞു വീണപ്പോൾ

ബ്രഹ്മനും ശിവനും തലകുനിച്ചു.

ആകാശപഥങ്ങളിൽ നിന്നും

ദേവഗണങ്ങളുമായി

ബ്രഹ്മയും ശിവനും

വിഷ്ണുപാദത്തിൽ എത്തി.

ഗംഭീരമായ ശബ്ദത്തിൽ

ദേവന്മാരുടെ സ്വരങ്ങൾ

ഒരു തിരയായ് പൊങ്ങി:

**“ഭഗവാൻ!

അസുരവംശം ഭൂമിയെ

പീഡിപ്പിക്കുന്നു.

നീതിയുടെ പാത മൂടി

നിരീശ്വരമായ അന്ധകാരം

എവിടെയും പടർന്നിരിക്കുന്നു.

നിന്റെ കരുണാകിരണങ്ങൾ മാത്രം

ധർമത്തിന് ജീവൻ നൽകും.

ദേവതകൾ പോലും

ശക്തിവിഹീനരാണ്.

നിന്റെ അവതാരമേ

ലോകത്തിന് രക്ഷ.”**

ബ്രഹ്മൻ കൈകൂപ്പി

ശിരസ്സുനമിച്ചുനിന്നു:

“ജഗന്നാഥാ!

നീ തന്നെയാണ്

സൃഷ്ടിയുടെയും സംഹാരത്തിന്റെയും

ആന്തരാത്മാവ്.

കാലത്തിനകത്തും പുറത്തും

നീ മാത്രമേ നിലകൊള്ളുന്നുള്ളു.

നിന്റെ അവതാരംകൊണ്ടേ

ഭൂമി ഭാരലഘുവാകും.”

ശിവൻ

ഗംഭീരധ്വനിയിൽ പറഞ്ഞു:

“വിഷ്ണോ!

ശക്തിസ്വരൂപാ!

നീ അവതാരമായ് ജനിക്കുമ്പോൾ

ലോകം വീണ്ടും ധർമ്മഗന്ധം വീശും.

കാളിയും കരാളവും

നിന്റെ നാദത്തിൽ വിറങ്ങലിക്കട്ടെ.”

ദേവതകളെല്ലാം ചേർന്ന്

സ്തുതിഗാനം പാടി:

“നാരായണ!

കേശവ!

ഗോവിന്ദ!

ജന്മജന്മാന്തരങ്ങളിലും

നീ മാത്രമേ ശരണം.

ദേവകിയുടെയും

വസുദേവന്റെയും ഭവനത്തിൽ

നീ ബാലകൃഷ്ണനായി

പ്രഭാതമായി ഉദിക്കേണമേ!” ഈ യുഗത്തിൽ നിന്റെ അവതാരപ്പിറവി കൈകൊള്ളേണമേ...

പ്രാർത്ഥനകളുടെ തിരമാലകൾ

വിഷ്ണുവിനെ ചുറ്റിനിന്നു.

പാലാഴിയിലെ തിരകളിലും

ദേവവാണിയുടെ പ്രകമ്പനം

മണിമുഴങ്ങിപോലെ മുഴങ്ങി.

കോടി സൂര്യപ്രകാശത്തിന്റെ തേജസ്സായ്

സമാധിയിലിരുന്ന വിഷ്ണു

മന്ദഹാസത്തോടെ കണ്ണുതുറന്നു:

“ധർമ്മസംസ്ഥാപനത്തിനായി

ഞാൻ മനുഷ്യരൂപമെടുത്ത്

ജനിക്കും.

ഭൂമിയുടെ ഭാരങ്ങൾ

ഞാൻ ലഘൂകരിക്കും.

വസുദേവന്റെയും

ദേവകിയുടെയും ഗൃഹത്തിൽ

ജനിച്ചുയരും

കൃഷ്ണൻ എന്ന പശുപാലകനായി..”

ദേവന്മാർ ഉല്ലസിച്ചു.

ഭൂമി ആശ്വാസനിശ്വാസം വിട്ടു.

ആകാശം പൂമഴയാൽ നിറഞ്ഞു.

ഭൂമിയിൽ പ്രതീക്ഷയുടെ വെളിച്ചം

പുതുതായി മുളച്ചു... ദ്വാപരയുഗപാലകന്റെ അവതാരപ്പിറവിയ്ക്കായി ഭൂമി ഒരുങ്ങിനിന്നു...

[വായനയ്ക്കുശേഷം]

 ഇവിടെ എഴുതിയ “ഭൂമിയുടെ ഭാരഹരണം” എന്ന ഭാഗം, ശുദ്ധമായൊരു പുരാണകഥയെ കവിതാസ്വാദ്യമായ രീതിയിൽ അവതരിപ്പിക്കുമ്പോഴും അതിനകത്ത് ആഴത്തിലുള്ള തത്ത്വചിന്ത നിലകൊള്ളുന്നുണ്ട്.

അതിന്റെ വ്യാഖ്യാനം നമുക്ക് മൂന്നു തലങ്ങളിൽ കാണാം:

① ഭൂമി – മനുഷ്യജീവിതത്തിന്റെ പ്രതീകമാണ്... ഭൂമി ഇവിടെ വെറും ഭൂഗോളം മാത്രമല്ല, മനുഷ്യഹൃദയത്തിന്റെ, സമൂഹത്തിന്റെ, ആത്മാവിന്റെ പ്രതീകവുമാണ്.

“ഗൗരവഭാരങ്ങൾ സഹിക്കാനാകാതെ” – മനുഷ്യൻ തന്റെ അനന്തമായ കാമ, ക്രോധ, ലോഭ, മോഹ, മദ, മാത്സര്യങ്ങളുടെ ഭാരത്തിൽ തളർന്ന് പോകുന്നതിന്റെ ചിത്രീകരണം.

ഭൂമി കരയുന്നത് → മനുഷ്യന്റെ ആത്മാവിന്റെ വിളി; “ധർമ്മം നഷ്ടപ്പെടുന്നു, അധർമ്മം വളരുന്നു” എന്ന നിലവിളിയാണ്...

② ദേവന്മാരുടെ പ്രാർത്ഥന – മനുഷ്യന്റെ അന്തർസംഘർഷമായാണ് കാണേണ്ടത്..

ബ്രഹ്മ, ശിവ, വിഷ്ണു എന്നിവരാണ് സൃഷ്ടി, സംഹാരം, സംരക്ഷണം.

മനുഷ്യന്റെ ഉള്ളിൽ തന്നെ ഈ മൂന്നു ശക്തികളും ജീവിക്കുന്നു. ജീവിതത്തിന്റെ ഭാരം സഹിക്കാനാവാതെ മനുഷ്യൻ തന്റെ ‘ഉള്ളിലെ വിഷ്ണുവിനെ’ – കരുണയുടെ, ധർമ്മത്തിന്റെ, സത്യത്തിന്റെ സാന്നിധ്യത്തെ വിളിച്ചുണർതതുകയാണ്..

“അസുരവംശം ഭൂമിയെ പീഡിപ്പിക്കുന്നു” → മനുഷ്യന്റെ ഉള്ളിലെ നിഗ്രഹിക്കാത്ത വാസനകളും അധർമ്മങ്ങളുമാണിവിടെ അസുരവംശം.. . ദേവന്മാർ പോലും ശക്തിവിഹീനരാണ് അതായത് നമ്മിലെ → ബുദ്ധി, വൈരാഗ്യം, ജ്ഞാനം, വിവേകം എന്നിവ ചിലപ്പോൾ അസാധുവാകുന്നു;

③ വിഷ്ണുവിന്റെ അവതാരവാഗ്ദാനം – ആത്മാവിന്റെ ഉണർവാണ്.. ഉൾവിളി... വിഷ്ണു “ഞാൻ അവതാരമായ് ജനിക്കും” എന്നു പറഞ്ഞത് → മനുഷ്യന്റെ അന്തസ്സിൽ ദൈവബോധം ജനിക്കുന്ന നിമിഷമാണത്. കൃഷ്ണൻ മനുഷ്യഹൃദയത്തിലെ സത്ത്വത്തിന്റെ ഉണർവും

“പശുപാലകൻ” എന്നു പറയുന്നത് → അവൻ നമ്മുടെ അസംസ്കൃതമായ, മൃഗീയമായ സ്വഭാവങ്ങളെ നിയന്ത്രിക്കുന്നവൻ ആകുന്നു. (പശു ഒരു സാധുമൃഗമാണ് ഉപകാരിയും.. നമ്മെയും ഉതുപോലെ പരോപകാരപ്രദമാക്കുമെന്ന് സാരം) അപ്പോൾ → ആത്മാവിന് അന്തരീക്ഷ സമാധി ലഭിക്കുന്നതു.. 

#തത്വചിന്താത്മക_സന്ദേശം

ലോകത്തോ വ്യക്തിജീവിതത്തിലോ അധർമ്മം, ഇരുട്ട്, ഭാരങ്ങൾ നിറയുമ്പോൾ,

രക്ഷ ബാഹ്യമായി വരുന്നില്ല;

മറിച്ച്, അന്തരംഗത്തിൽ നിന്ന് ഒരു “കൃഷ്ണൻ” ജനിക്കേണ്ടതുണ്ട്. അവൻ ജനിക്കുന്നതോടെ അധർമ്മം വിറങ്ങലിക്കും, ധർമ്മം വീണ്ടുമുയരും, മനുഷ്യൻ ആത്മീയതയുടെ പുതുയാത്ര തുടങ്ങും.

🔅 അതായത്, ഭൂമിയുടെ ഭാരഹരണം കഥ വെറും കൃഷ്ണജനനത്തിന്റെ പുരാണകഥയല്ല, മറിച്ച്:

👉 മനുഷ്യജീവിതത്തിൽ അധർമ്മത്തിന്റെ ഇരുട്ട് നിറഞ്ഞപ്പോൾ ദൈവബോധം ഉണരുന്നത് എങ്ങനെ ആത്മാവിനെ രക്ഷിക്കുന്നു എന്ന അന്തരിക യാത്രയുടെ പ്രതീകം തന്നെയാണ്.

🙏🙏🙏🙏

Sreekumar Sree 

©️reserved