ആദ്യന്തം

ഒരിക്കൽ മണ്ണ് ചോദിച്ചു:

"ഞാനൊരു പൊടിയുടെ കണമാണോ?"

പിറവിയും പുനർജന്മവും

കൈകോർത്തു ചിരിച്ചു.

ഒരു തിരമാല കരയോട് ചോദിച്ചു:

"ഞാനൊരു നിമിഷത്തിന്റെ നീരാളിയല്ലേ?"

സമുദ്രം ഉച്ചത്തിൽ ചിരിച്ചു:

"നീ എനിക്ക് തിരികെ ചേരുമ്പോൾ

കാലത്തിന്റെ അർത്ഥം തീരുന്നു!"

ഒരു തിരുമുറിവിൽ നിന്നു താഴെവീണ

നക്ഷത്രം ചോദിച്ചു:

"അഗ്നിയും ഇരുളും ഒരുമിച്ചോ?"

നിശാഭൂഷണം വെളിച്ചമാകവേ

നിഴൽ പിന്നിലാക്കി പോയി.

അറിവിന്റെ അതിരുകൾക്കപ്പുറം

ചിന്തയുടെ ചിറകുകൾ വീശുമ്പോൾ

നാമെല്ലാം നിമിഷങ്ങൾ മാത്രം

നിറയുന്ന അതിർവരമ്പുകൾ.

പക്ഷേ, നിമിഷങ്ങൾ പെയ്തിറങ്ങുമ്പോൾ

കാലം എക്കാലവും മൗനിയാകുന്നു.

ഒരിക്കലും മടങ്ങിയെത്താത്ത

യാത്രകൾ മാത്രം അടയാളങ്ങൾ...

നീ ചിന്തിക്കുന്നതും ഞാൻ കാണുന്നതും

ഒരു തുടർച്ചയുടേതോ?

അല്ല, ഒരു പിരിയലിന്റെ

അവശിഷ്ടങ്ങൾ മാത്രമാണ്...

തീരങ്ങൾ ചോദിക്കുന്നു:

"സമുദ്രം എത്ര നീളമേറുന്നു?"

കാറ്റ് ഉണർന്നുപോകുന്നു:

"അനന്തം അളക്കാൻ വാക്കില്ലേ."

നമുക്ക് ചോദിക്കാൻ പറ്റുന്ന

എല്ലാ ചോദ്യങ്ങളും

സമാധാനങ്ങൾക്കരികെ

ഒരിക്കലുമെത്താത്ത ദിശകളാണ്.

നമ്മുടെ സത്യം എന്നും

പാതിയിൽ നിൽക്കുന്ന

ഒരു പ്രകാശരശ്മിയാണ്...

നിരന്തരമായ അനന്തതയുടെ

അലകൾ പോലെ...

#srEe.